yalnız yemek yemek

Yemekhanede yemekler çok kötü, o yüzden genellikle dışarıda yiyorum. bugün de dışarıdaydım, ve yalnız yedim.

Yalnız yemek aslında beni hiç rahatsız etmez, hatta daha rahat olurum, yediğime odaklanıp kimseyle konuşmak ya da kimseyi dinlemek zorunda olmadığım için. Ama bugün rahatsız oldum. Koca lokantadaki tek talnız oturan insan bendim. Bazen, insanları izleyince sanki içlerinde en ciddisi ve diğerlerine en uzağı benmişim gibi geliyor. Hepsi benden daha rahat ve daha mutlu görünüyorlar.

Orada öyle otururken acaba işimi ne kadar iyi yapıyorum, aslında "ne kadar kötü yapıyorum" diye düşünüyordum. Böyle düşünürken de kendimi çok mutlu hissetmemem normal. En iyisi olmalıyım, ya da en azından en iyilerden biri. Bu işte hala iyi değilim. Hala hata yapıyorum, dikkatsiz davranıyorum ve saçma sapan sorular soruyorum. Bu beni çok yoruyor.

İş yerindeki vahşi "jungle" ortamını kafama çok takıyorum belki. Bu fikre alışmam gerek, dünyanın ve de iş ortamının vahşi bir savaş alanı olduğu, insanların bu savaşta çok acımasız olabildikleri fikrine, ve benim her zaman çok güçlü olmayabileceğim gerçeğine...