Günün filozofu: Hegel
Tutunamayanlar’da Oğuz Atay’ın Hegel’le dalga geçmesini anlamadığımda biraz araştırma yapmaya karar verdim. Henüz bulduklarımı okumaya fırsatım olmadı. Bir kaç kitap daha ısmarlamalı.
Bu arada, neden bu kadar çok çalıştığımızı anladığımı sanıyorum. Başka pek çok şeyin yanında, neden bu kadar çok çalıştığımızı düşünmememiz için olabilir mi?
MBA yapmaya karar verdim...
Bu sabah ofise geldiğimde benim gibi servis kullandığı için mesainin başlamasından 1 saat önce ofiste olan arkadaşımı “uyku haram” diye selamladım... haram değil de, bize haram herhalde... nasıl bu kadar yorgun ve uykusuz olup nasıl bu kadar hafif ve az uyuyabildiğime şaşıyorum. İlerleyen saatlerde iş arkadaşlarımdan ne kadar yorgun, bitkin ve bezgin göründüğüm yönünde yorumlar aldım. Çok moral vericiydi! Tüm gün boyunca bütün hafta sürecek ve İngiltere’den gelen danışmanlarla çalıştığımız toplantıya katıldıgım için akşam mesaiye de kalmam gerekiyor. Çünkü herkesin işi acil ve cevap bekleyen bir sürü eposta ve yapılacak bir sürü iş var. Öte yandan kocaman bir tasarım dokumanı hazırlamamız gerekirken ve o kadar çok açık konumuz varken, dokümanının formatı, font tipi ve büyüklüğü konusunda dün üç kişi 15 dakika boyunca istişareye oturmamıza da hala akıl sır erdiremedim.
İş biriminden saçma sapan insanların teknik konuların konuşulması gereken bir toplantıyı nasıl da fütursuzca, salaklık derecesinde umursamazlıkla yalnızca kendilerini ilgilendiren şu sayfada bu olsun bu sayfada şu olsun toplantısına çevirdiklerini, 15 kişi onların anlamsız tartışmalarını bitirmelerini beklerken ve “hayır paket bu istediğiniz şeyi sağlamıyor” denmesine rağmen uzunca bir süre sakin sakin neden öyle olması gerektiğini anlatıp sonra da bize “biz aslında öyle olmasını istemiyoruz ama ben yine de zorluyorum bakalım yapabilecekler mi” dediğini gördüğümde cinnet geçiriyordum. Toplantıda masanın bir ucundan diğerine iki kişilik toplantıcıklar sürdürmelerini, sürekli telefonların çalmasını ve biri sunum yapmaya çalışırken aynı odada elleriyle ağızlarını kapatarak telefonla konuşmalarını hiç saymıyorum bile, sanki ağızlarını elleriyle kapatınca ben o gürültüyü duymuyorum. Allahım sen gör...
Ayrıca evde mutfaktaki su borusu sızdırdığı için mutfağım da dandini vaziyette... ve evi ne kadar derleyip toparlayıp temizlesem de sürekli yıkanacak çamaşır çıkarmayı, ayakkabıların ayakkabılıkta değil de girişte durmasını, koltuklarda yastık ve battaniye, sehpanın üstünde de portakal kabuğu ve boş bardak bırakmayı nasıl beceriyoruz anlamıyorum.
Bu öğle tatili de ne kadar çabuk bitiyor...
Sevgili arkadaşlarım Aylin ve Duygu’yla Cumartesi öğleden sonra planladığımız buluşmamız akşam saatlerine kaldı. Soğuk bir Aralık akşamında İstiklal Caddesi’nde gezinip üşüdük, birkaç kalabalık ve gürültü mekana girip yer bulamayıp çıktıktan sonra Aylincik’in nereye gidiyoruz ne işimiz var o aşağılarda gibi lise kızı yorumlarını duymamazlıktan gelip Galata’ya doğru yürüdük. Galata kulesinin etrafına kurulmuş semt pazarı formatındaki lüks markaların tezgahlarını gezindik. Avrupa şehirlerinin sokak kafelerine benzetilmeye çalışarak sokak ortasına şemsiye sobalar altına kurulmuş masalarda takılan birkaç ünlü gördükten sonra köşedeki “Enginar” isimli mekana girdik. Bizi üniversiteli öğrenciler gibi karşılayan gereksiz garsona aldırmadık...
Caddedeki mekanların aksine kalabalığa biraz daha uzak olduğundan boş yer bulabildik, sigara dumanı ve gürültü olmadan sohbet edebildik.
Çorba ve paçanga böreği istedik. Pazı ile yapılan bir sebze çorbası getirdiler önümüze. Tamam fena değildi, beklediğimizden daha güzeldi ama, bol bulmuşlar anlaşılan, ya da pazı çorbası ancak o kadar karabiberle yenilebilecek hale geliyor olduğundan olabilir, çorbanın yarısı karabiberdi diyebilirim. Ağrıyan boğazıma iyi gelmedi değil. Paçangalar da numunelikti, iki parça sigara böreği gibi... doymadığımızdan tatlı da ısmarladık, güzel sıcak ve bol çikolata soslu brownieler yedik.
Genel olarak memnun bir şekilde kalkıyorduk, hesap istedik ve tabii fiş istediğimi de belirttim, benden %40 vergi alınan bir ortamda bir günde benim aylık kazancımdan daha fazla para kazanan insanların vergi kaçırmalarına ortak olmaya tahammül edemediğimden. Garsonun cevabı şu oldu: “geçen ayın fişi olur mu?”! Ben de yeni fiş istediğimi söyledim. Bunun üzerine elinde bu ay içinde kesilmiş ama eski iki tane fişle gelmez mi! “Ben fişleri kullanmayacağım, yalnızca fiş kestiğinizi gömek istiyorum ve bu harcamanın fişini istiyorum” dedim. Tepki ibretlikti, “Neden siz maliyeci misiniz?” ve patronuna endişeli bir bakış fırlatarak fişimi getirmeye gitti...
Evet, benim verdiğim vergilerle devletten yol su elektrik hizmeti alan, bir de üstüne ülkemizi beğenmeyen ve çekiştiren karun kadar zengin sinsi vatandaş, seni kınıyorum!
